© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Στον ευφρόσυνο τόπο της Παναγίας της Σπηλούλας






Γράφει ο π. Π.Κ.

Σύμφωνα με τον ιστορικό της Ζακύνθου Ντίνο Κονόμο [βλ. Ζάκυνθος (Πεντακόσια Χρόνια) 1478-1978, Αθήνα 1979, τ. 2 (Ύπαιθρος Χώρα), σ. 82 εξ.], πρόκειται για «εκκλησάκι, με νάρθηκα, της Παναγίας, καμωμένο με πελέκι, μέσα σ’ ένα πέτρινο βράχο, από το μοναχό Αθανάσιο Γκίνη στα μέσα περίπου του 17ου αιώνα στην τότε τοποθεσία Σκουταρέα. Το εκκλησάκι βρίσκεται στη μέση σχεδόν του βράχου, όπου, σύμφωνα με την παράδοση των χωριανών, βρέθηκε σε μια χαραματιά παλιά εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα θεωρείται θαυματουργή. Έτσι, πάνω στη ράχη του βράχου αυτού και μέσα στα κυπαρίσσια, έχτισαν οι Καληπαδιώτες εκκλησία, μοναστήρι και καμπαναριό της Σπηλούλας. Οι σεισμοί του 1953 σώριασαν σ’ ερείπια τα κτίρια αυτά, οι χωριανοί όμως ξανάχτισαν την εκκλησία και μέσα σ’ αυτήν υπάρχει τώρα η παλιά εικόνα της Παναγίας, μέσα σε λαμπρή αργυρόγλυπτη επένδυση.»

Σήμερα, όλο το κτιριακό και οικοπεδικό συγκρότημα της Σπηλούλας αποτελεί ιδιωτικό χώρο, ανήκοντας στην Οικογένεια Καλλίνικα από το παρακείμενο χωριό Καληπάδος, είναι όμως προσβάσιμη στους επισκέπτες και προσκυνητές. Πρόκειται για έναν υπέροχο τόπο από άποψη φυσικού περιβάλλοντος. Επειδή μάλιστα κείται πάνω σ’ έναν κατάφυτο από λιοστάσια και πεύκα λόφο, έχει καταπληκτική θέα από την γειτόνισσα Κεφαλονιά μέχρι το Μαραθονήσι και από την απέναντι Κυλλήνη μέχρι τα χωριά της Ρίζας της Ζακύνθου. Ο ναός έχει τελευταία επιδιορθωθεί μέσα κι έξω (όσο βέβαια γινόταν για τα βαλάντια μιας οικογένειας), κυρίως μετά τους ισχυρούς Σεισμούς της Μεγάλης Βδομάδας 2006, έχει υψωθεί πανύψηλο καμπαναριό και κάθε χρόνο, κατά την πρώτη ή τη δεύτερη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, διοργανώνεται γραφικό θρησκευτικό και λαϊκό Πανηγύρι, με τη συμμετοχή του λαού της ευρύτερης περιοχής.
Χάριν των αναγνωστών μας, μεταφέρουμε εδώ τρία ποιήματα, που έχουν προέλθει από την εμπειρία με τον ευφρόσυνο λατρευτικό τόπο της Σπηλούλας.

Διονύση Σέρρα
ΣΠΟΡΕΣ ΕΑΡΙΝΕΣ

1
Ζείδωρη ώρα-
γι’ ανάσας σκηνώματα
και Λόγου ροές.

2
Φίλοι Απρίλη
μ’ «Ωσαννά!» τριαδίζουν
του άδυτου φως.

3
Έλυτρα ήλιου
υγραίνουν ματόφυλλα
ως τα σωθικά.

4
Λιόφεγγοι λόφοι-
Πώς βραδύνει τη δύση
των μίσχων Λιτή!

5
Του μωβ ηδονές
σε στρώματα πράσινου
αυγές ιονίζουν.

6
Σώματα κήπου
τρυγούν για την άβυσσο
τα μελισσάνθια.

7
Σ’ ολόανθο μπλε
θροΐζουν χρυσόφτερα
τα μυροπούλια.

8
Σπηλιάς λειτουργός
ο οίστρου ισάδελφος
σιωπές μελωδεί.

9
Με ήλιου αφές
των φύτρων η δότειρα
σκιές χρυσουργεί.

10
Γι’ άνοιξη στήθους
κοντύλι της Ίριδας
σπηλαιογραφεί.

11
Ήλοι ανάστασης
και πνοές συνωδίας
τα πάθη οδυνούν.

12
Υγρή συνηχεί
για Σιγής κατασάρκιο
η Ευχαριστία.

[Από το βιβλίο του Δ. Σ. «Οι κήποι της απόδρασης», εκδ. Γαβριηλίδης, 2007, σ. 26-28]

Παναγιώτη Καποδίστρια
ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ

Εκεί που τότε σημαίνονταν Όρθροι
να:
Κοκοράκια
ταφεία λυγμών
θωπείες αγιάτρευτες
και θορυβώδεις.

Άβατα βάτα φράζουνε τη Σπηλούλα
μέχρι που νάρθει
βράχου κελλιώτης
σκαπανέας μοναχός
ολομόναχος.

Βίγλα ελέους λογχίζει
ως έπρεπε
νέους πειρατές

νιο μυρίζει φως
φοβερά προστασία
μέντα νεαρή.

Τ’ άηχα χνάρια
τα ρητά και τ’ άρρητα
τα δυσνόητα
ουσίες
αφές
φωτιές υποχθόνιες προαισθάνομαι.

Φρέαρ της νήψης κοχλάζει δες
αστείρευτο.
Νίψου το έαρ.

[Από το βιβλίο του Π. Κ. «Έσχατος Φίλος», ιδίοις αναλώμασιν, 2001, σ. 56 εξ.]

Παναγιώτη Καποδίστρια
ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ

Στη Μεγάλη Πέτρα με τ’ απολιθώματα
και τις αμφιβολίες
των οστρακόδερμων ανέμων και των κοχυλιών
πρωτεύουσα πάλαι ποτέ
βαστάει καλά το Μακελειό.

Έψαυες τότε πάνω απ’ τη Σπηλιά
το Πάτημα της Παναγίας
κι αναθάρρευες
σα να περπάτησε αρχαίο πουλί
σε ώρα παλίρροιας
παρασυρμένο από την ευωδιά του εφτάζυμου.

Τώρα
τσιμενταρίστηκαν αυλή και προσδοκία
ασφαλαχτός το ψέμα της αγάπης
φυτρώνει ολόγυρα
και παραπέρα θες δε θες βαστάει ακόμη
το Μακελειό των Εωσφόρων.

[Από το βιβλίο του Π. Κ. «Mater Dolorosa», εκδ. το δίγαμμα, 2005, σ. 34]

5 σχόλια:

kiki είπε...

Όμορφα λόγια, όμορφες εικόνες...

Ανώνυμος είπε...

Τι άλλο να πω κι εγώ;
Θαυμάζω!

P. Kapodistrias είπε...

@ Οίακα,
Είναι χώροι όπου μπορείς ευκολότερα παντός άλλου να βιώσεις πράγματα και "υπόθεσες ψυχικές", κατά Σολωμόν.
Ένας τέτοιος τόπος είναι η Σπηλούλα μας, την Έφορο της οποίας (εννοώ την Παναγία) ανέκαθεν θεωρούσα δικό μου άνθρωπο, του σπιτιού μου. Στ' αλήεθια, πάντα έτσι την εννοούσα. Ώσπου έμαθα, ότι αυτό ακριβώς είναι η Παναγιά μας: Ο δικός μας Άνθρωπος στην Αιωνιότητα, μια κατάσταση που μάς μέλλει και που γίνεται ευκολότερη, εάν θα έχουμε σφίξει το ζεστό Της χεράκι, συν-ανεβαίνοντας την Κλίμακα εκείνη, τη παμμέγιστη και δυσθεώρητη.

Ανώνυμος είπε...

Γι’αυτό κι εγώ παρακολουθώ, έτσι ήσυχα, έναν απ’τους οικείους Της, συνοδίτη του Ιστολογείν.


«Θαυμάζω» εννοούσα και τον τρόπο σας. Τα γράφετε πολύ ωραία! (δεν μπορώ να μην την πω την φιλοφρόνηση...)
Ορίστε κάτι που διάβαζα (γραμμένο στα 1953) και σας θυμήθηκα:
«Η ποίηση είναι Προφητεία και ο Ποιητής σε όλες τις μεγάλες εποχές φέρνει για τους άλλους ή για λογαριασμό των άλλων το μήνυμα του Θεού.»

Τις καλησπέρες μου.

P. Kapodistrias είπε...

@ Οίακα,
χαίρομαι τα μάλα για την επανεπικοινωνία.
Χωρίς συνοδίτες -η αλήθεια είναι- φυτοζωούμε. Έχουμε όλοι ανάγκη συνΚυρηναίων, του καλού τους λόγου, της κριτικής τους, της παραξενιάς τους ενίοτε. Όμως ξέρουμε ότι υπάρχουν κάπου κοντά, σε αθέατους, πλην παράλληλους, δρόμους.
Χαίρε πανοικεί!!!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails